"Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις."
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη που λέγετει "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης".
Το συγκεκριμένο βιβλίο απ' ότι κατάλαβα από την περίληψη που διάβασα, αναφέρεται στις διαπροσωπικές σχέσεις. Eμένα όμως το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζoντάς το είναι το δικό μου ανικανοποίητο σε σχέση με την μετάθεσή μου...
Όλα αυτά τα χρόνια που μέναμε στην άλλη πόλη ονειρευόμασταν τη μέρα που θα μετακομίζαμε εδώ. Φανταζόμασταν τη ζωή μας πιο εύκολη, πιο άνετη, πιο όμορφη, πιο δραστήρια. Κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να πετύχουμε αυτή τη μετάθεση.
Έκανα τους νόμους φύλλο και φτερό για να βρω διάφορα παραθυράκια, έκανα άπειρες αιτήσεις σε διάφορους φορείς, έτρεχα σε γραφεία βουλευτών. Έφαγα τα μούτρα μου πολλές φορές.
Κάποιες φορές νόμισα πως βρισκόμουν μια ανάσα πριν την μετάθεση και πάντα κάτι γινόταν και το χαλούσε την τελευταία στιγμή.
Εγώ όμως ήθελα να ρθω εδώ πάσει θυσία. Και τα κατάφερα. Έφτασα στη δική μου Ιθάκη.
Τι γίνεται όμως όταν η Ιθάκη σου δεν είναι αυτό ακριβώς που περίμενες...?
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη που λέγετει "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης".
Το συγκεκριμένο βιβλίο απ' ότι κατάλαβα από την περίληψη που διάβασα, αναφέρεται στις διαπροσωπικές σχέσεις. Eμένα όμως το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζoντάς το είναι το δικό μου ανικανοποίητο σε σχέση με την μετάθεσή μου...
Όλα αυτά τα χρόνια που μέναμε στην άλλη πόλη ονειρευόμασταν τη μέρα που θα μετακομίζαμε εδώ. Φανταζόμασταν τη ζωή μας πιο εύκολη, πιο άνετη, πιο όμορφη, πιο δραστήρια. Κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να πετύχουμε αυτή τη μετάθεση.
Έκανα τους νόμους φύλλο και φτερό για να βρω διάφορα παραθυράκια, έκανα άπειρες αιτήσεις σε διάφορους φορείς, έτρεχα σε γραφεία βουλευτών. Έφαγα τα μούτρα μου πολλές φορές.
Κάποιες φορές νόμισα πως βρισκόμουν μια ανάσα πριν την μετάθεση και πάντα κάτι γινόταν και το χαλούσε την τελευταία στιγμή.
Εγώ όμως ήθελα να ρθω εδώ πάσει θυσία. Και τα κατάφερα. Έφτασα στη δική μου Ιθάκη.
Τι γίνεται όμως όταν η Ιθάκη σου δεν είναι αυτό ακριβώς που περίμενες...?
Σχόλια